24-3-2010

24-3-2010
Leuke dag vandaag. Het hotel zou iedereen on 05.45 uur wekken, wat ze natuurlijk keurig hebben gedaan, behalve............. ons! We zouden om 07.00 uur vertrekken en de koffers zouden worden opgehaald om 1/2 7. Gelukkig werden we om 06.00 uur vanzelf wakker, schieten ons bed uit onder de douche, hup, hup aankleden en naar beneden voor het ontbijt. Tot overmaat van ramp stond om 06.15 de koperboy aan de deur om de koffers op te halen. "Ja wacht even, over 'n kwartiertje hoor". Hij kwam later inderdaad op tijd en wij naar beneden hap, hap, slik. Natuurlijk als laatste naar de wachtende bus. Sonja navraag gedaan bij de balie........., "Oh.., lupa, lupa" (vergeten)
Komen we de bus in.., opgetuigd met ballonnen en slingers, gaat iedereen zingen, ja ..., hoe kan het ook anders, voor Kees. We hebben een uitgebreide rondrit door Jakarta gemaakt, foto's waren haast onmogelijk te maken vanwegen het gehost en gebotst. Het Vrijheidsbeeld van Soekarno gezien met een gouden vlam van 42 kilo. Kan er ook nog wel bij. We konden uitstappen voor foto's van het Gouveneurskantoor. Terwijl we daar zo staan te fotograferen/filmen, komt er een oorverdovende horde motorrijders aan. Vlak voor onze neus knalt er 1 op 'n paal en ligt gelijk op de grond, ook nog in de buurt van het politie bureau (wat voornamelijk bestaat uit een caravan). De ziekenauto hebben we maar niet afgewacht. Doorgelopen door diverse straatjes onder de hete zon, komen we bij het oude koloniale cafe Batavia, daar kwamen vroeger de Nederlanders voor de Hollandse pintjes en om te dansen. Allemaal donker van hout, meubels, enz. Boven aan de brede trapopgang hing de hele muur (en meerdere muren) vol met foto's van diverse pluimage, staatshoofden, Kon.Emma, Wilhelmina, Juliana en Beatrix en nog wat bekende beroemdheden. Buiten aan de overkant wekken fietsen met hoedjes onze nieuwsgierigheid dus.., er op af. Een jongen/man (de leeftijd is bij de Indonesiers is moeilijk in te schatten) gooit met een bekertje water over de fietsbanden zodat die niet uitdrogen (ben je de hele dag mee bezig, steeds weer van voren af aan). Je kon je laten fotograferen met hoedje op. Met de bus naar de oude haven. Je kan je niet voorstellen wat je ziet. Zakken cement worden van de vrachtwagen op de schouders van de koelie's gegooid (moet een gewicht zijn), die lopen dan af en aan over een houten loopplank heen en weer naar het schip die er al even mistroostig uitziet. Als je nagaat dat die Indische mensen heel tenger, of beter gezegd graatmager zijn, moet je er wel ontzag voor krijgen. Anderen waren in de snikhete zon aan het "pramen en breeuwen” en iemand anders was achter de kademuur in 'n bootje bezig om te proberen om al het (ongelooflijk veel en stinkend) vuil uit het water te vissen. M.i. was het water naar de zee dragen. Ook de rivier waar we uit/in de bus stapten stonk naar rottigheid, je moest je hand voor je mond houden. We gingen op weg naar Bogor, daar is "Buitenzorg". Een door de Nederlanders gestichtte Botanische Tuin. Voor we de bus uit mochten moesten we alle niet bedekkende lichaamsdelen goed insmeren met DEET. We werden opgewacht door een oud/mager mannetje met een gebit dat nog maar uit 2 ondertanden bestond. Maar hij vertelde alles met zoveel aandoenlijke liefde, dat we daar maar geen aanstoot aan namen. Hij wees ons ook op een joekel van een spin die aan een zijde draad hing.
We gaan naar Poentsjak (Puncak-pas) 3000 meter boven de zeespiegel. We stoppen voor 'n fotostop. Een ongelooflijk mooi/lief klein meisje van ongv. 2 jaar zit rustig op het randje van de stoep te zwaaien naar iedereen die uit de bus komt. Natuurlijk kreeg ze kleurpotlootjes, 'n schrijfboekje en 'n ballonnetje. Dat schijnt daar gebruikelijk te zijn. Sonja zei dat men de zeepjes, tandenborsteltjes, badgel en shampoo van uit het hotel mee moest nemen om te geven. Zijn ze blij mee. We zijn een eindje de brug opgelopen die over de grootste rivier van Java gemaakt is en hebben nog een waterval gezien. Even verderop hebben we heerlijk gegeten. Men eet hier zowel 'smorgens, 'smiddags en 'savonds warm. Aan een stuk door gereden (voor zover je het rijden kunt noemen) naar Bandung.
Het 5 sterrenhotel is "een mega-super" voor 'n Westerling. Vriendelijk buigende (met hun hand op hun hart) en glimlachende bedienden die je opwachten en welkom heten. Ze brengen je naar de ontvangstsalon waar ze je 'n glas papaja brengen. De koffers worden ondertussen steeds netjes naar je kamer gebracht terwijl jij je sapje drinkt. We dachten even lekker te kunnen zitten, komt Sonja aanlopen met een vanille-ijstaart waar 3 kaarsjes op staan. Natuurlijk weer zingen voor Kees. Er moesten 30 stukjes uitgesneden worden.. 1 bediende moest het maar snijden nadat ik de taart eerst doormidden moest zagen. De 2e bediende bracht de vorkjes rond en zo kreeg iedereen, hetzij maar een minuskuul, stukje. Kees kreeg de taart van FOX. Boven gekomen stond ons nog een verrassing te wachten. NOG 'n taart, van het hotel. Als we dat hadden geweten, hadden we hem er bij gehaald. Staat nu in de ijskast. IJskast??? Jawel we hebben hier een heus appartement met 3 slaapkamers en 2 badkamers waarvan 1 met douche en 1 met bad, 2 w.c.’s en 2 wastafels. Zelfs 'n heuse keuken met kookplaat en alles wat erbij/in hoort. Er staat ook 'n Aqua koeler die we mogen gebruiken. En dat voor 3 nachten. We zitten in de hemel. (hetzij niet letterlijk/figuurlijk). 'sAvonds zijn we met nog 'n stel in Bandung wezen eten. We hebben maar matig geslapen omdat Kees om 03.00 uur 'snachts een verjaardags gms-je kreeg. Het geluid van de moskee aan de overkant komt door de dichte ramen naar binnenwaaien, omdraaien dus maar weer.

25/3
Vanmorgen worden we wel (voor de zekerheid) 3x gewekt per telefoon. 05.00, 06.00, 06.10 uur. Na een goed ontbijt met alles er op en er aan gaan we op weg. We stoppen bij een pasar-tukang sayur (groenten/fruitmarkt en tierenlantijnen/muziekinstrumenten). Mochten van diverse vruchten proeven -zoete citroenen- en een soort kroepoekkoekje die volgen Sonja een afslankwerkende uitwerking zou hebben. Door gereden naar de parkeerplaats van Tang Kuban Praku, de Koningskrater, 1800 meter boven het zee-niveau. Met open mini-busjes gingen we via talloze haarspeldbochten omhoog. De krater zelf is 100 meter diep, gevuld met zwavel. De stank..., ja, daar moet je maar aan wennen. De gassen op de bodem zijn zwaar giftig. Sonja waarschuwde ons er al voor dat de "straatventers" erg opdringerig zijn en als je je afzonderd, dan sluiten ze je in. Dus.., goed op je spullen passen en bij de groep blijven, althans.., niet alleen lopen. En voor de rest..., gewoon negeren. Het is een markje op zichzelf met een pad vol stenen/kuilen naar beneden, dus moet je straks ook weer omhoog. De weg naar beneden ging, ja.., logisch, harder naar beneden dan naar boven. Onderweg zagen we nog 'n aap de boom inschieten. We gaan op weg naar een thee-plantage. Bij een uitgebreide rondleiding wordt ons verteld dat de mannen gewoon in vaste dienst zijn en dat de vrouwen per kilo worden betaald. Het zijn meestal echtparen die in een woning(kje) op het terrrein wonen, inclusief een creche voor de kinderen. De thee-fabrieken zijn Staatseigendom. Voordat we weer op weg gingen werd ons een kop thee aangeboden en kreeg iedereen een doosje thee mee. Een kilometer verderop was het Kuuroord met zwavelbaden. Natuurlijk maakten we van de gelegenheid gebruikt op daarvan te profiteren. Niet langer dan 10 minuten er in blijven bij een temperatuur van 37 graden en daarna onder de buiten-douche goed afkoelen/spoelen. Ook niet met je hoofd onder water, prikt in je ogen. Je mocht ook geen wondjes hebben en geen zilveren sieraden om. Na afloop konden we daar lunchen. Een 5-generatie gamalan-orkest, zittend op de vloer, speelde muziek. Opa, zoons, kleinzoon, achterklein- dochter en zoon. Ik werd uitgenodigd om bij hun plaats te nemen en deed het ook nog. Beetje moeilijk zittend (ben uiteraard niet zo lenig meer), nam ik voor eventjes de fluit over. Natuurlijk overal flitslichten, ha, ha, ha... Op het laatst speelden ze nog een lied op 'n golvende toon, waarbij eerst de kleine kinderen meezongen (en ook zelf het instrument bespeelden) en daarna ook hun papa's. Onwijs mooi om te horen, althans dat vind ik. We komen 'savonds (tot nu toe) steeds een beetje laat aan in de hotels, waardoor het verslag wel eens wat later (met foto's) uitgewerkt wordt, de verbinding geeft ook wel eens wat problemen. Maar.., we doen ons best. We hebben die avond met z'n 2-tjes in een Japans restaurant aan de overkant gegeten. 43.200 roepia's, wat overeenkomt met E. 3,40
Vanmorgen (vrijdag 26/3) hebben we vrij tot 1/2 1. Konden eindelijk wat slaap inhalen. Ook de verslagen konden we even bijwerken. Nu, om deze tijd (kwart voor 5 'smorgens in Nederland) galmt de oproep tot het vrijdaggebed vanaf de moskee over Bandung en dringt ook door de dichte ramen, mer airco aan, ons appartement binnen. Moet kunnen, toch??