25-3-2010

25/3
Vanmorgen worden we wel (voor de zekerheid) 3x gewekt per telefoon. 05.00, 06.00, 06.10 uur. Na een goed ontbijt met alles er op en er aan gaan we op weg. We stoppen bij een pasar-tukang sayur (groenten/fruitmarkt en tierenlantijnen/muziekinstrumenten). Mochten van diverse vruchten proeven -zoete citroenen- en een soort kroepoekkoekje die volgen Sonja een afslankwerkende uitwerking zou hebben. Door gereden naar de parkeerplaats van Tang Kuban Praku, de Koningskrater, 1800 meter boven het zee-niveau. Met open mini-busjes gingen we via talloze haarspeldbochten omhoog. De krater zelf is 100 meter diep, gevuld met zwavel. De stank..., ja, daar moet je maar aan wennen. De gassen op de bodem zijn zwaar giftig. Sonja waarschuwde ons er al voor dat de "straatventers" erg opdringerig zijn en als je je afzonderd, dan sluiten ze je in. Dus.., goed op je spullen passen en bij de groep blijven, althans.., niet alleen lopen. En voor de rest..., gewoon negeren. Het is een markje op zichzelf met een pad vol stenen/kuilen naar beneden, dus moet je straks ook weer omhoog. De weg naar beneden ging, ja.., logisch, harder naar beneden dan naar boven. Onderweg zagen we nog 'n aap de boom inschieten. We gaan op weg naar een thee-plantage. Bij een uitgebreide rondleiding wordt ons verteld dat de mannen gewoon in vaste dienst zijn en dat de vrouwen per kilo worden betaald. Het zijn meestal echtparen die in een woning(kje) op het terrrein wonen, inclusief een creche voor de kinderen. De thee-fabrieken zijn Staatseigendom. Voordat we weer op weg gingen werd ons een kop thee aangeboden en kreeg iedereen een doosje thee mee. Een kilometer verderop was het Kuuroord met zwavelbaden. Natuurlijk maakten we van de gelegenheid gebruikt op daarvan te profiteren. Niet langer dan 10 minuten er in blijven bij een temperatuur van 37 graden en daarna onder de buiten-douche goed afkoelen/spoelen. Ook niet met je hoofd onder water, prikt in je ogen. Je mocht ook geen wondjes hebben en geen zilveren sieraden om. Na afloop konden we daar lunchen. Een 5-generatie Kecapi-Suling-Sundanese Musiek Cianjur – orkest’ zittend op de vloer, speelde muziek. Opa, zoon, kleinzoon, achterklein- zoon/dochter. Ik werd uitgenodigd om bij hun plaats te nemen en deed het ook nog. Beetje moeilijk zittend (ben uiteraard niet zo lenig meer), nam ik voor eventjes de fluit over. Natuurlijk overal flitslichten, ha, ha, ha... Op het laatst speelden ze nog een lied op 'n golvende toon, waarbij eerst de kleine kinderen meezongen (en ook zelf het instrument bespeelden) en daarna ook hun papa, oom en opa. Onwijs mooi om te horen, althans dat vind ik. Wat we ook veel zien is dat men hun motor ook gebruikt voor boodschappen, binden ze gewoon achter- of voorop. Gezinnen zetten hun kinderen, ook baby’s tussen de ouders in, waarbij de oudste voorop met handjes aan het stuur staat. Heeft men 3 kinderen, dan staat er 1 voorop en zitten er 2 tussen pa en ma. Men gebruikt ook hun open vrachtwagens voor familievervoer. We komen 'savonds (tot nu toe) steeds een beetje laat aan in de hotels, waardoor het verslag wel eens wat later (met foto's) uitgewerkt wordt, de verbinding geeft ook wel eens wat problemen. We komen er net achter dat de foto’s die we op nummer, met korte beschrijving bij jullie overkomen, maar dan liggen ze door elkaar. Ik denk dat jullie aan de hand van de beschrijving er wel uit komen. Maar.., we doen ons best. We hebben die avond met z'n 2-tjes in een Japans restaurant aan de overkant gegeten. 43.200 roepia's, wat overeenkomt met E. 3,40
Vanmorgen (vrijdag 26/3) hebben we vrij tot 1/2 1. Konden eindelijk wat slaap inhalen. Ook de verslagen konden we even bijwerken. Nu, om deze tijd (kwart voor 5 'smorgens in Nederland) galmt de oproep tot het vrijdaggebed vanaf de moskee over Bandung en dringt zich ook door de dichte ramen, mer airco aan, ons appartement binnen. Moet kunnen, toch?? Tot zover.